ازدواج از نگاه امام صادق(ع)

·         ازدواج از نگاه امام صادق(ع) :

v     هر کس مرد مجردی را زن دهد ، خداوند در قیامت بر او به دیده ی لطف می نگرد .

v     نماز مرد زن دار از هفتاد رکعت نماز مرد مجرد برتر است .

v     کوبنده ترین دشمن مومن ، همسر بد رفتار است و بدین وسیله خدا او را می آزماید .

v     حسن سری می گوید : از حضرت صادق(ع) پرسیدم ، مرد جایز است پیش از ازدواج ، زن را به دقت ببیند و پشت سر و صورتش را نگاه کند ؟ فرمود : آری مانعی ندارد که زن مورد نظر را از پشت سر و یا جلوی رو ببیند .

v     مردی از حضرت صادق(ع) پرسید : جایز است مرد موی سر و زیبایی های زنی را که می خواهد بگیرد ببیند ؟ حضرت فرمودند : اگر منظور لذت بردن نباشد ، اشکال ندارد و باز در خبری دیگر شخصی سوأل می کند : جایز است زن بایستد تا مرد او را ببیند ؟ حضرت می فرماید : آری ، بلکه لباس نازک پوشیدن در آن موقع هم مانعی ندارد .

v     بهترین زن زنی است ، خوشبو و خوش پخت و پز که بجا خرج کند و بجا امساک نماید . چنین زنی از کارکنان پروردگار است و پیوند با وی نا امیدی و پشیمانی ندارد .

v     زن قیمت ندارد ، چه خوب و چه بد . خوب را با طلا و نقره نمی توان سنجید که بسی ارجمند تر است و بد را با خاک نمی شود برابر دانست ، چراکه از خاک پست تر است .

v     بهترین زن زنی است که هرگاه خشمگین شود و یا شوهر خود را به خشم آورد به او بگوید ، دست من در دست تو است ، تا از من خشنود نشوی ، خواب به چشمم نمی آید .

تالار در مشهد

v     زن ها سه گروهند ، یکی سود محض ، دیگری سود و زیان و سوی زیان خالص . سود محض دوشیزگانند ، سود و زیان بیوگان بی فرزند و زیان خالص بیوگانی که فرزند دارند .

v     امام صادق(ع) از پیغمبر(ص) نقل می کنند که آن حضرت به حضرت علی(ع) فرمود : برخیز و برو زره را بفروش . حضرت علی(ع) زره را به بازار برد و فروخت . پولش را در دامان رسول خدا ریخت ، نه او پرسید چقدر است و نه علی(ع) گفت . پیغمبر مشتی از پول ها را برداشت و به بلال فرمود ، این ها را برای فاطمه عطر بخر و مشتی دیگر را به ابوبکر داد و فرمود لباس و اثاثیه ی منزل بخر و عمار و جمعی دیگر از صحابه را هم همراهش فرستاد . زمانی که اجناس را خریدند ، پیغمبر(ص) آن ها را زیر و رو کرد و فرمود ، خدا مبارک کند برای اهل بیت . 

فهرست های خطاشناختی

بسمه تعالی

فهرست خطاهای شناختی :

1.  ذهن خوانی : ذهن خوانی یعنی اعتماد به برداشت های خود درباره ی دیگران ، برداشت هایی بدون پشتوانه و شواهد کافی . ذهن خوانی خطایی است که برای پایان بخشیدن به حالت ابهام و نگرانی به کار می رود(فکر میکند من احمقم؟!) .

تالار عروسی در مشهد

تالار در مشهد

2.  پیشگویی : پیشگویی نیز روشی برای غلبه بر ابهام و اضطراب است . چون فرد می خواهد احساس کنترل بر اوضاع داشته باشد و اینکه اگر ضربه خورد ، دچار کمترین آسیب شود ، موقعیت ها را برای خود پیشگویی می کند(من که قبول نمیشم ، میدونم!!) .

3.  فاجعه سازی : فاجعه سازی دست آویز اَفسُرده هاست . البته افراد وسواسی هم از آن بی بهره نیستند . فاجعه سازی یعنی بزرگ نشان دادن عواقب کارها تا سر حد امکان به شکلی که خارج از تاب و تحمل فرد می شود . شما بر این باورید که آنچه که اتفاق افتاده است یا اتفاق خواهد افتاد آنچنان دردناک و غیرقابل تحمل خواهد بود که شما نمی توانید آن را تحمل کنید(تمام است ، بدبخت شدم!حالا با این بیچارگی چکار کنم؟!) .

4.  برچسب زدن : افراد در جریان بحث و جَدَل با دیگران به خود و دیگران برچسب های منفی می زنند و بدین صورت یک ویژگی منفی خیلی کلی را ، به خود و دیگران نسبت می دهند . برچسب زدن شکل حاد تفکر همه یا هیچ چیز است. برچسب ها تجربه های بی فایده ای هستند که منجر به خشم ، اضطراب ، دلسردی و کاهش عزت نفس می شوند(من دوست داشتنی نیستم!!)(او بی لیاقت است!!) .

5.  دست کم گرفتن جنبه های مثبت : کوچک شمردن دست آوردها و نادیده گرفتن جنبه های مثبت خود و دیگران .  افرادی که دارای این نوع تفکر غیر منطقی هستند ، توجه زیاد و با ارزشی به جنبه های مثبت زندگی خود ندارند و همیشه  نکات مثبت را برای خود بی اهمیت جلوه می دهند . با بی ارزش شمردن تجربه های مثبت ، اصرار بر مهم نبودن آنها دارند و کارهای خوب خود و دیگران را بی اهمیت می خوانند ، معتقدند که هر کسی می تواند این کار را انجام دهد . بی توجهی به امور مثبت ، شادی زندگی را می گیرد و فرد را به سوی احساس ناشایسته بودن سوق می دهد(انگار کوه کنده!چهارتا ظرف شسته دیگه!!)(کار خاصی که انجام ندادم!این کار از همه ساخته است!!) .

6.  فیلتر کردن به شکل منفی : برخی به شکل منفی هر رویدادی را اعم از منفعت و ضرر آن ، تحلیل و بررسی می کنند و روی هر موقعیتی رنگ منفی می پاشند . زوجینی که دچار این خطا می شوند دائماً نکته های منفی و نیمه ی خالی لیوان را می بینند . افرادی که دارای این نوع افکار هستند تحت تأثیر یک حادثه منفی ، همه واقعیت را تار می بینند . به جزیی از یک حادثه منفی توجه می کنند و بقیه را فراموش می کنند . عدم توانایی در دیدن بخش های مهمتر این حوادث ، عاملی است که ذهن ما را درگیر می کند . شبیه چکیدن یک قطره جوهر ، که بشکه ی آبی را کدر می کند(اگر نگاهی بیاندازید متوجه می شوید ، که آدم های زیادی هستند که مرا دوست ندارند!!)(در حالی که مراسمی برای تقدیر از فرد برگزار شده ، بجای توجه به نکات مثبت ، توجه او به انتقاد جزئی یکی از همکارانش متمرکز شده است) .

7.  تعمیم افراطی : در تعمیم افراطی از امور جزئی نتایج کلی گرفته می شود . افرادی که  این نوع خطا را در افکار دارند ،  حقایق زندگی را پررنگ تر از مقدار واقعی آن می بینند ، بعبارت دیگر شدت و مقدار واقعی ، خیلی کمتر از مقدار و شدتی است که در ذهن فرد قرار دارد . فردی که دچار این خطای شناختی است ، هر حادثه منفی و از جمله یک ناکامی شغلی را شکستی تمام عیار و تمام نشدنی تلقی می کند و آن را با کلماتی چون هرگز و همیشه توصیف می کند . این افراد  به دلیل مبالغه در بخشی از افکار ، نمی توانند جوانب مثبت زندگی را ببینند(فرد در صورت شکستن یک لیوان میگوید : عجب شانسی دارم ، همیشه بد شانسم ، عرضه ی هیچ کاری را ندارم!!) .

8.  تفکر همه یا هیچ(تفکر دو قطبی) : افرادی که در تفکر خود همه چیز را می خواهند یا هیچ چیز را نمی خواهند ، زندگی سختی دارند . در این نوع افکار قانون همه یا هیچ حاکم است . فرد یک رفتار ، فکر ، موفقیت ، پدیده یا موضوع را کُلاً سفید یا سیاه می بیند . هر چیز کمتر از کامل ، شکست بی چون و چرا محسوب می شود و به این ترتیب عدم قناعت به مقدار و یا بخشی از یک کار ، یک فعالیت و یا یک امتیاز ، آنها را از مزایای آن امر محروم می کند(فردی که رژیم لاغری گرفته بود ، پس از خوردن یک قاشق بستنی گفت ، برنامه لاغری من دود شد و به هوا رفت . او با این طرز تلقی به قدری ناراحت شد که یک ظرف بزرگ بستنی را تا به آخر نوش جان کرد!!) .

9.  باید ها : باید ها جلوی واقعیات را می گیرند و افراد آنچه را که واقعیت دارد نادیده گرفته و به آنچه می بایست باشد یا نباشد توجه می کنند . فرد انتظار دارد که اوضاع آن طور باشد که او می خواهد . همیشه این انتظار محقق نمی شود و یا با درصد کمتری محقق می شود . انواع و اقسام کلماتی که باید را به شکلی تداعی می کنند ، همین روحیه را ایجاد می نمایند . آن دسته از عبارت های باید دار که بر ضد فرد به کار برده می شوند ، به احساس تقصیر و نومیدی در وی منجر می گردند . اما همین باورها ، اگر متوجه سایرین و یا جهان شود ، منجر به خشم و دلسردی می گردد . خیلی ها می خواهند با باید ها و نباید ها به خود انگیزه بدهند . این نوع تفکر اغلب بی تأثیر است ، زیرا باید ها  ایجاد تَمَرُّد می کنند و فرد تشویق میشود که درست برعکس آن عمل کند(من نباید اون شیرینی را بخورم!!)(من باید خوب عمل کنم و اگر خوب عمل نکنم ، یعنی شکست خورده ام) .

10.                                                                                                                                                                                                                                                               شخصی سازی : فرد در این خطای شناختی اتفاقات را به خود نسبت می دهد و موارد مختلف را کنار هم می گذارد تا مدارک و شواهدی برای ناتوانی خود فراهم کند(زندگی مشترکم به بن بست رسیده ، چون من ناتوانم!!) .

11.                                                                                                                                                                                                                                                               توبیخ دیگری : یکی از خطاهای شایع شناختی که در سطح فردی مطرح نمی شود ، بلکه بر زندگی زوجین تأثیر می گذارد توبیخ دیگری است که درمان گران شناختی – رفتاری آن را خطایی شناختی در رابطه ی همسران دانسته اند . در این خطا مقصر دانستن طرف مقابل مورد توجه است و همیشه یکی از زوجین منبع اصلی احساسات منفی دیگری تلقی می شود . عباراتی چون همه اش تقصیر تو بود ، تو مرا عصبانی کردی و تو بیچاره ام کردی وزنی بیش از برچسب زدن دارند و حتی تا محکوم کردن و حکم بریدن برای زوجین پیش می رود . برخی همسران یکدیگر را پس از مقصر دانستن تنبیه هم می کنند . حال دادگاهی را تصور کنید که در آن دهان متهم بسته است و قاضی یک جانبه حکم می دهد(تقصیر اوست که من الان این گونه احساس می کنم!!)(تمام مشکلات من تقصیر همسرم است!!) .

12.                                                                                                                                                                                                                                                               مقایسه های غیرمنصفانه : در این خطای شناختی فرد اتفاق ها را بر اساس استانداردهایی تفسیر می کند که واقع بینانه نیستند . به این ترتیب که به افرادی توجه می کند که بهتر از او عمل می کنند و در نتیجه خود را در مقایسه با دیگران حقیر و پست می بیند(او در مقایسه با من موفق تر است!!)(دیگران بهتر از من امتحان دادند!!) .

13.                                                                                                                                                                                                                                                               همیشه پشیمان بودن : فرد بیش از آن که به کارهایی که می تواند در حال حاضر و در آینده انجام دهد توجه کند ، به اموری که در گذشته ی دور و نزدیک بخوبی انجام نداده است توجه می کند . بعبارتی دیگر تمرکز و اشتغال ذهنی به این که من می توانستم بهتر از این ها عمل کنم ، به جای توجه به این که من الان چه کارهایی را می توانم بهتر انجام بدهم و فرد اینگونه دائماً از شرایط ناراضی بوده و خود را سرزنش می کند(اگر تلا ش کرده بودم می توانستم شغل بهتری داشته باشم!!)(نباید این حرف را می زدم!!) .

14.                                                                                                                                                                                                                                                               چه می شود اگر ؟! : فردی که دچار این خطای شناختی است مرتباً از خود سؤالاتی می پرسد که به این صورت هستند که چه می شود اگر ، اتفاق خاصی بیافتد ؟! و البته هرگز از پاسخی که به خود می دهد راضی نیست(درست ، ولی اگر مضطرب شوم چه؟!)(اگر نتوانم درست نفس بکشم چه؟!) .

15.                                                                                                                                                                                                                                                               استدلال احساسی : افراد مبتلا به این خطای شناختی اجازه می دهند که احساساتشان ، تفسیرشان از واقعیت را هدایت کند . افرادی که دارای استدلال احساسی هستند فکر می کنند که احساسات منفی لزوماً منعکس کننده واقعیت ها هستند . این نوع استدلال احساسی افراد را از بسیاری واقعیت ها دور نگاه می دارد(از سوار شدن در هواپیما وحشت دارم ، چون پرواز با هواپیما بسیار خطرناک است!!)(احساس گناه می کنم پس باید آدم بدی باشم!!)(خشمگین هستم ، پس معلوم می شود با من منصفانه برخورد نشده است!!) .

16.                                                                                                                                                                                                                                                               ناتوانی در عدم تأیید شواهد : این افراد همه ی مد ارک یا شواهد علیه افکار منفی خود را رد می کنید . مثلاً وقتی این تفکر را دارند که دوست داشتنی نیستند ، هر مدرکی که نشان بدهد ، دیگران آن ها را دوست دارند ، رد می کنند(موضوع واقعاً این نیست ، مشکلات عمیق تر از این حرف ها هستند ، دلایل و عوامل دیگری در کارند!!).

17.                                                                                                                                                                                                                                                               برخورد قضاوتی : این افراد خود ، دیگران و اتفاق ها را به جای این که صرفاً فقط توصیف کنند ، بپذیرند و یا درک کنند ، به صورت سیاه و سفید ارزیابی می کنند(خوب و بد یا برتر و حقیر) . خود و دیگران را بر مبنای معیارهای دلخواه و سلیقه ای قضاوت کرده و به این نتیجه می رسند که خودشان یا دیگران دچار کوتاهی و قصور گشته اند . به قضاوت دیگران و یا به قضاوت سختگیرانه از خود ، درباره ی خودشان بها می دهند(در دانشگاه خوب درس نخواندم!!)(ببین چقدر موفق است، من نیستم!!) .

                  تالار در مشهد

ذهن با خطاهای شناختی ، اطلاعات را تحریف می کند و واقعیت را به شکل دیگری نشان می دهد . درست همانند آینه ای که زنگار گرفته و تصویر روشنی از واقعیت را منعکس نمی کند . 

تکینیک های شخصیت خوانی

بسمه تعالی

آشنایی با ادراکی ها(چهار تیپNT) :

اشخاصی با مشرب ادراکی به صلاحیت و شایستگی بیش از هر موضوع دیگری بهاء می دهند ، به همین جهت می خواهند در هر کاری که می کنند عالی و کم نظیر ظاهر می شوند .

توصیه هایی درباره برقراری ارتباط : در حالی که همه ادراکی ها از ترجیحات شمی و فکری بودن برخوردارند ، بعضی از آنها برون گرا و بعضی دیگر درون گرا هستند . بعضی از آنها داوری کننده و گروهی ملاحظه کننده می باشند .

راهنمایی های عمومی برای برقراری ارتباط با ادراکی ها :

1.  کنجکاوی ذهنی آنها را تشویق کنید .

2.  به تصویر و انگاره های بزرگ توجه کنید .

3.  از قیاس و استعاره استفاده کنید .

4.  به مواضع خود اطمینان داشته باشید .

5.  سازگار باشید و از همه مهمتر اینکه ، صلاحیت خود را نشان دهید .

ü      چگونه ENTJ ها را شناسایی کنیم :

رفتاری مسئولانه دارند . بسیار دوستانه و اهل گردش و رفت و آمد هستند . از انرژی فراوانی برخوردارند و به سرعت حرف می زنند . متفکران استراتژیک  بزرگی هستند . اغلب سازمان یافته اند . از قاطعیت فراوان بهره مندند . این تیپ شخصیتی خلاق و نوآورر است . زبان پیچیده ایی دارند . در رشته های رهبری و مدیریت سطح  بالا دیده می شوند .

چگونه به زبان ENTJها صحبت کنیم : مستقیماً به سراغ موضوع بروید . قاطع باشید و ابراز وجود کنید . از ارائه روشهای بدیع و نو ظهور هراسی به خود راه ندهید . کارتان را انجام دهید و آماده باشید که از موضع خود دفاع کنید . اگر احساسات شما را جریحه دار کردند موضوع را مستقیماً با آنها در میان بگذارید .

چالش های ویژه : درون گراها ممکن است با این تیپ مشکل داشته باشند چرا که این تیپ شخصیتی می خواهد که به سرعت و جسورانه نتیجه گیری کند . حسی ها ممکن است درباره قابل استفاده بودن ایده های جدید ENTJ ها تردید کنند لذا آنها باید افراد این تیپ را تشویق کنند که توجه و اقدامات واقع بینانه ی آنها برای موفقیت برنامه نیاز است . ملاحظ کننده ها ممکن است از تصمیم گیری سریع آنها ناراحت شوند و اما احتمالاً احساسی ها بیشترین مشکل را با ENTJ ها دارند زیرا ممکن است احساستشان تحت تأثیر رفتار آنها جریحه دار شود .

ü      چگونه INTJها را شناسایی کنیم :

این تیپ در میان تیپ های دیگر مستقل ترین هستند . معمولاً ساکت و محتاط هستند و در روابطشان با دیگران خونسرد هستند . از تحسین و تمجید بیش از اندازه خوششان نمی آید . جملاتشان طولانی و پیچیده است و ممکن است حرفشان مبهم و غیر دقیق باشد زیرا به جزییات موضوع توجه چندانی ندارند . محافظ کارانه لباس می پوشند و به نظر دیگران اهمیت چندانی نمی دهند .

چگونه به زبان INTJها صحبت کنیم : پیشنهادات خوبی به صورت کتبی ارائه دهید ، انتظار نداشته باشید برای کار خوبی که انجام دادید بیش از اندازه تشویق شوید و از قطع کردن صحبتها و جملات آنها خودداری کنید .

چالش های  ویژه : برون گراها از این که این تیپ مباحث را زیاد بررسی می کنند ناراحت هستند و از سرعت تصمیم گیری آنها هم رضایت ندارند ؛ اما برون گراها باید در نظر داشته باشند که اگر بدون فکر تصمیم گیری کنند جواب این گروه نه است . احساسی ها از سرد بودن این افراد ناراحت هستند . در مورد این تیپ سکوت همیشه به معنای رضایت است . ملاحظه کننده ها ممکن است ، آنها را بیش از اندازه بی انعطاف ارزیابی کنند . حسی ها نیز احتمالاً بیشترین دشواری را با این تیپ دارند که علت آن ظرفیت آنها در زمینه خلاقیت است .

ü      چگونه ENTP ها را شناسایی کنیم :

تالاردرمشهد

  

تالار کوروش در مشهد

این تیپ اغلب از جذبه خوبی برخوردارند ، پرشور و پر انرژی هستند و دوستدار مردمند . در برقراری ارتباط از مهارت فراوان برخوردارند . بسیار خوب حرف می زنند . به شدت احساسات و عواطف خود را به نمایش می گذارند و از بدن خود برای برقراری ارتباط با اشخاص استفاده می کنند . اغلب لباسهای خوب می پوشند و از تجملات کافی استفاده می کنند .

چگونه به زبان ENTP صحبت کنیم : آنها را با پرداختن به جزئیات کلافه نکنید و به آنها امکان انتخابهای مختلف بدهید ، تا زمانی که آماده نشده اند آنها را برای جواب دادن به سوال و تصمیم گیری زیر فشار قرار ندهید . انعطاف داشته باشید .

چالش های ویژه : درون گراها در برخورد با این تیپ گیج می شوند . برخورد و ارتباط احساسی ها با ENTP ها سطحی است . داوری کننده ها ممکن است از این که آنها تصمیم گیری نمی کنند و پای بند تصمیماتشان باقی نمی مانند ناراحت شوند . حسی ها ممکن است به این نتیجه برسند که این گروه ، افرادی خلاق ، تخیلی و غیر عملی هستند و نمی توانند موضوعات را جدی بگیرند .

ü      چگونه INTPها را شناسایی کنیم :

شناسایی این تیپ دشوار است زیرا این افراد به شدت خصوصی هستند و در مورد انتخاب افراد برای این که مسایلشان را با آنها در میان بگذارند بسیار انتخابی و حساس عمل می کنند . آنها می توانند به طور خصوصی و مستقل مسایل پیچیده را حل و فصل کنند . نظام فکری آنها پیچیده است و در مواقعی نمی توانند نقطه نظرهای خود را به آسانی منتقل کنند . به خواندن کتاب ، تماشای فیلم و گوش دادن به موسیقی علاقه مندند .

چالش های ویژه : برون گراها ممکن است از عمقی که آنها در مورد تحلیل هایشان به کار می برند ناراحت شوند . حسی ها ممکن است با پنداره های بلند مدت این تیپ مشکل داشته باشند و به نظرشان برسد که توضیحات آنها ضرورت ندارد . داوری کننده ها ممکن است احساس کنند که تعمق بیش از اندازه این تیپ ضرورت ندارد . احساسی ها بیشترین دشواری را با این تیپ دارند چرا که احساسی ها باید بیاموزند که انتقادها و صحبت های این تیپ شخصیتی را شخصی به دل نگیرند .

توجه :

شخصیت خوانی اشخاص مهارتی بسیار پیچیده است و مانند اغلب مهارت های جدید فراگرفته شده هر چه از آن بیشتر استفاده کنید ، بر آن تسلط بیشتری پیدا می کنید . هدف اصلی ما این است که بتوانید با دیگران ارتباط بهتری برقرار کنید و عداوت و دشمنی آنها را برای خود نخرید و خوشبختانه با چند اقدام می توانید از این دشواری نجات پیدا کنید و یا آن را به حداقل برسانید .

1.  بی جهت نخواهید به دیگران بگویید که چقدر باهوش هستید . ممکن است با بیان توانمندی خود ، دوستانتان را موقتاً تحت تأثیر قرار دهید اما در بلند مدت به زیان خود کار کرده اید .

2.  خودتان را یک ذهن خوان معرفی نکنید .

3.  هرگز نگویید از نکته ای که دیگران آن را خصوصی می دانند ، مطلع هستید . 

4.  از مهارت های جدید خود محتاطانه استفاده کنید . 

5.  همیشه به این نکته توجه داشته باشید که امکان اشتباه کردن شما هم وجود دارد .

اگر از این پیشنهادات تبعیت کنید می توانید به طرز موثری از مهارت شخصیت خوانی اشخاص برای برقراری روابط و ارتباط بهتر استفاده کنید .

 

پوست چرب

بسمه تعالی

پوست چرب :

در پوست چرب فعالیت غدد چربی بیشتر است . این پوست مستعد انواع جوش و کورک می باشد . اما کمتر از پوست خشک دچار چین و چروک می شود . پوست های چرب نسبت به مواد پاک کننده و مواد آرایشی و دارویی حساس هستند و ممکن است در اثر مصرف مواد پاک کننده و یا محلول های الکل دار دچار قرمزی ، خشکی ، خارش و یا پوسته ریزی شوند .

تالار در مشهد

نکات مهم جهت کاهش چربی پوست :

ü      در صورت داشتن پوست چرب مصرف هرگونه مواد آرایشی را متوقف و یا کاهش دهید .

ü      همه روزه میزان قابل توجهی میوه های گوناگون و غذا های سرشار از سبزیجات مصرف کنید .

ü      مصرف غذاهای دارای چربی و شیرینی جات را به حداقل برسانید و غذاهایی مثل خُرما ، پسته ، فندق ، گردو ، شکلات و موز را بسیار کم مصرف کنید .

ü      جهت کنترل چربی پوست خود و برخورداری از یک پوست شاداب و خوب باید خواب کافی ، اعصاب راحت و تغذیه مناسب داشته باشید .

گیاهان مؤثر و نسخه های ترکیبی گیاهی جهت کاهش چربی پوست :

1.  آلو قرمز(سه عدد)،لیمو تُرش یا نارنج کوچک(یک عدد)،گُلاب(یک قاشق مُربا خوری) : هسته ی آلوها را در آورده و آن ها را له کنید . آب لیمو یا نارنج را گرفته و با آلوهای له شده مخلوط نمایید . مواد را به مدت 20 دقیقه بر روی صورت گذاشته ، سپس با پنبه ی آغشته به گلاب پاک نمایید و پس از 5 دقیقه صورت را با آب سرد بشویید .

2.  لیمو تُرش(دو عدد)،گُلاب(یک قاشق غذا خوری)،عسل(یک قاشق مُربا خوری) : آب لیمو ها را بگیرید و با عسل که آن را اندکی گرم کرده اید مخلوط کنید و روی پوست بمالید . مواد را به مدت 20 دقیقه بر روی صورت گذاشته ، سپس با پنبه ی آغشته به گلاب پاک نمایید و پس از 5 دقیقه صورت را با آب سرد بشویید .

3.  آب هویج(تازه،یک فنجان کوچک)،ماست(کم چربی،نصف فنجان)،گُلاب(یک قاشق غذا خوری) : آب هویج را با ماست مخلوط کرده و روی پوست بمالید . مواد را به مدت 20 دقیقه بر روی صورت گذاشته ، سپس با پنبه ی آغشته به گلاب پاک نمایید و پس از 5 دقیقه صورت را با آب سرد بشویید .

4.  سفیده تُخم مُرغ(یک عدد)،خیار(متوسط،یک عدد)،لیمو تُرش(کوچک،یک عدد) : خیار را با پوست در آب پخته و سپس آن را خارج کرده و له کنید . سفیده ی تخم مرغ را بهم بزنید تا کف کند . خیار و آب لیمو را به آن اضافه کرده ، مخلوط نمایید . ماسک حاصل را روی پوست بمالید و پس از 30 دقیقه آبکشی نمایید .

5.  برنج : آب برنج به هنگام صاف کردن ، لوسیون مناسبی برای پوست های چرب و بستن منافذ می باشد . ولی استفاده از آن برای پوست های حساس منع شده است . مقداری آب برنج بدون نمک و وِلَرم را به صورت خود بمالید و پس از 15 دقیقه آبکشی نمایید .

6.  نارنج : آب نارنج بهترین لوسیون برای پوست های چرب است . مقداری آب نارنج تازه را با پنبه بر روی پوست بمالید و پس از 30 دقیقه شستشو دهید . در صورتی که نارنج در دسترس نباشد ، می توانید از پرتقال استفاده نمایید .

7.  خیار : اگر پوست شما چرب است ، خیار را با اندکی آب بپزید ، سپس آن را له کرده و با آن صورت خود را شستشو دهید و یا خیار را رنده کرده بر روی پوست قرار دهید . پس از 15 دقیقه صورت خود را بشویید .

معیارهای تالار عروسی

8.  سیب زمینی(یک چهارم عدد)،چغاله بادام(دو الی سه عدد)،کرفس(یک چهارم ساقه)،سیب(یک چهارم عدد)،خیار(یک چهارم عدد)،ماست(دو قاشق غذا خوری) : تمامی مواد را رنده کرده در مخلوط کن بریزید و سپس بر روی پوست بمالید و پس از 30 دقیقه شستشو دهید . در صورت رقیق بودن ماسک می توانید کمی برنج کته شده ی بدون نمک و روغن به آن بیافزایید .

9.  عسل(یک قاشق غذا خوری)،گلیسیرین(یک قاشق مُربا خوری)،آرد گندم(دو قاشق مُربا خوری)،سفیده تُخم مُرغ(یک عدد)،ژله رویال(یک گرم) : کلیه مواد فوق را با هم مخلوط کرده و روی صورت بمالید . پس از 10 دقیقه با آب وِلَرم بشویید .

10.                     نعناع(تازه له شده،دو قاشق غذاخوری)،سفیده تُخم مُرغ(یک عدد)،لیمو تُرش(یک عدد) : نعناع را با سفیده ی تخم مرغ کاملاً هم بزنید و آب لیموی تازه را به آن بیافزایید و به مدت 30 دقیقه روی پوست بگذارید . سپس با آب سرد شستشو دهید .  

 

مراسم ازدواج در بیرجند

بسمه تعالی

وضع اجتماعی بیرجند در زمان سخن ما با سال های بعد تفاوت بسیار دارد . در آن زمان پسران و دختران جوان قبل از ازدواج یکدیگر را نمی دیدند و یا کمتر می دیدند و اگر دختری بالغ ، پسر یا مرد جوانی را می دید رو پنهان می کرد تا دیده نشود و به اصطلاح محّلی "دِ گُرِز" میشد یعنی در گُریز شد . در برخی از خانواده ها از همان سالهای نخستین کودکی ، دختران و پسران خردسال را به نام هم می کردند این کار را "نَم گُف" یا نام گفت می خواندند . یعنی بی آنکه آن دو را رسماً نامزد کنند چنان وانمود می کردند که آنان ، در آینده با هم ازدواج خواهند نمود و بسیار اتفاق می افتاد که این امر واقعیت پیدا می کرد و پیوستگی خانواده استوارتر می شد . ولی برخی اوقا ت چنین وصلتی صورت نمی گرفت و هر یک از آن دو با شخصی دیگر ازدواج می کردند و در نتیجه کدورتهایی پیش می آمد که گاه تا پایان عمر از خاطرها محو نمی گشت . این رسم در میان خویشاوندان نزدیک معمول بود و هنوز هم به کلی منسوخ نشده است .

·         خواستگاری :

هنگامی که پسری به مرحله ازدواج می رسید ، پدر و مادرش به فکر دامادی او می افتادند و با نظر خودِ او و رایزنی با بزرگان خانواده و کَسان مورد وثوق خود دختری در پرده "دِ پَره" را که در گویش بیرجندی معنی مَستوره را می دهد ، متناسب پسرشان در نظر می گرفتند یا آنکه خود پسر دلباخته ی دختری می شد که تصادفاً او را دیده یا وصف او را شنیده و احتمالاً با وی دیداری کرده و سخنی هم گفته بود . در چنین مواردی پسر از مادرش می خواست که آن دختر را برای وی خواستگاری کنند و او را به همسری وی درآرند . اگر پدر و مادر پسر ، دختر و خانواده اش را می شناختند و با پیشنهاد پسرشان موافق بودند قبلاً استمزاجی می کردند و پس از آن مادر پسر یا یکی از زنان بزرگتر و محترم خانواده او به خانه دختر می رفت و موضوع را با مادر وی در میان می نهاد . مادر دختر استمهالی می کرد و اجازه می خواست که مساله را به پدر دختر بگوید و به علاوه فرصتی داشته باشند تا در مورد پسر پرس و جوئی بکنند و آگاهی های بایسته را به دست آورند و یا در پاسخ آن بانوی واسطه می گفت : اجازه بدهید استخاره بکنیم و یا به بهانه ای دیگر از اینکه بلافاصله پاسخ بدهد تحاشی می نمود و دادن جواب را به بعد موکول می کرد . در خانواده هایی که آشنایی کمتری داشتند و مادر پسر و نزدیکانش دختر مورد نظر را ندیده بودند و خانواده او را به خوبی نمی شناختند ، مادر پسر با یکی از نزدیکان خود(مانند خواهر بزرگ پسر ، عمه و یا خاله ی او ) با تعیین وقت قبلی به خانه دخترمی رفتند . مادر دختر با احترام آنان را می پذیرفت و برای آنکه دختر را ببینند به او دستور می داد برای مهمانان چای بیاورد و از آنان پذیرایی کند . دختر که از پیش موضوع را می دانست با ظاهری آراسته و با رعایت ادب و متانت و با خوشرویی آمیخته با شرم از مهمانان با چای و شیرینی از آنان پذیرایی می نمود و بدین ترتیب مجلس معارفه گونه ای به عمل می آمد . هنگام خداحافظی مادر پسر یا یکی از همراهانش به عنوان اظهار محبت و نوازش دستی به سر و روی دختر می کشید و او را می بوسید و قصد او از این کار تنها اظهار لطف ومحبت نبود ، بلکه می خواست بفهمد که احیانا " موی سر دختر ، کم یا مصنوعی نباشد و اشکال و ایرادی نداشته باشد و ... " در این جلسه دیدار و شناسایی (معارفه) معمولاً دو طرف سوالاتی راجع به دختر و پسر و ویژگیها و امکانات و مقدورات آن دو می نمودند و از وضع آن دو آگاه می شدند . این دیدار ممکن بود یک یا چند بار دیگر تجدید شود و اگر خانواده ی دختر به این امر راضی می شدند و پسر را قبول می کردند به مادر او پیغام می دادند که : استخاره کردیم راه داد خوب آمد و اگر او را نمی پسندیدند پیغامی می دادند که : استخاره راه نداد و با این سخن پاسخ رَد به پسر می دادند . اگر نتیجه مثبت بود وقتی برای گفتگو یا "بَله بُرون" تعیین می نمودند .

·         بَله بُرون :

پدران ، مادران و بزرگان خانواده های پسر و دختر در خانه ی پدر دختر گرد می آمدند و درباره ی همه مسایل ، مانند مهریه (مهریه را در بیرجند مِهر یا مأر می گویند) که معمولاً با پول رایج تعیین می نمودند ولی کمتر خود پول را بعنوان مهریه تعیین می کردند بلکه اقلام مختلفی تعیین و تقدیم می کردند بعنوان مثال در مهرنامه می نوشتند ملک ، خانه ، دکّان ، طلا ، نقره ، مس ، فرش ، شتر و گوسفند و ... را درهنگام عقد در عقدنامه ذکر می نمودند تا رسمیّت پیدا کرده و شرعی و قانونی باشد و همچنین درباره ی موعد عقد ، چگونگی برگزاری مراسم عقد ، تهیه و تدارک وسایل و لوازم و ... مذاکره می نمودند . گاهی "گفتگو" در همان جلسه نخست به اتخاذ تصمیم قطعی منجر نمی شد و جلسه مذاکره چند یا چندین بار تجدید و تکرار می گشت تا سرانجام تصمیم قطعی اتخاذ می گردید و برای اجرای امر دست به کار می شدند . پس از موافقت دو خانواده ، خانواده پسر برای خانواده دختر هدایایی می فرستادند که بیشتر آنها خاص دختر بود . هدیه ای که برای دختر می فرستادند مقدم بر همه چیز یک جفت کفش بود که در هر لنگه آن یک شاخه نبات می گذاشتند و در حد توانایی خود و شأن خانواده ی دختر هدایای دیگری مانند انگشتر ، پارچه و یا چیزهای دیگر و مقداری شیرینی نیز به آن ضمیمه می کردند و بدین ترتیب عملأ دختر را برای پسرشان "نامزد" یا به گفته بیرجندی ها "دِ نیشانی" یا دَر نشانی می کردند . این هدیه یا نشانی حکم حلقه نامزدی امروز را داشت و چون نخستین هدیه داماد به عروس چنان که یاد شد یک جفت کفش بود ، بردن کفش و ضمیمه های آن را "کُوش بُران" یا کفش بُران می گفتند که با تشریفات و مراسمی درحد توانایی و شأن دو خانواده صورت می گرفت و چند تن از زنان بزرگتر و نزدیک خانواده پسر کفشها و هدایای دیگر را از خانه پسر به خانه دختر می بردند . دختری که پسری برایش کفش فرستاده بود "دِ کُوش" یا دَر کفش آن پسر و رسماً نامزد او بود . از این موقع به بعد پسر اجازه داشت گاهی به خانه ی دختر برود و هر وقت می رفت "دست خالی" نمی رفت و یا قبلاً چیزی مانند قند ، چای ، برنج ، روغن ، پارچه ، لباس ، میوه و ... به خانه دختر می فرستاد و به اصطلاح "خدمت" می کرد . فاصله ی زمانی بین نامزدی و عقد ممکن بود کوتاه یا بلند باشد و آن بستگی به آمادگی دو خانواده به خصوص خانواده دختر برای اجرای مراسم عقد داشت . گاهی هم ممکن بود خانواده ی دختر اجرای مراسم عقد را عمداً عقب بیندازند تا پسر را بیشتر بیازماند و رفتار او را ببینند و در تصمیم خود راسخ تر شوند و اگر احیاناً پشیمان می شدند بهانه ای می گرفتند و کفش ها و هدایای پسر "نشانی" را پس می فرستادند که برخی اوقات منجر به پیدا شدن کدورت های بزرگ می شد .

·         عقد کنان :

پس از نامزدی هنگامی که دو خانواده ی دختر و پسر برای انجام مراسم عقد آماده می شدند ، برای تعیین وقت عقد ، به اصطلاح "ساعت می دیدند" تا زمانی سَعد و با شگون را انتخاب کنند . این وقت بیشتر در ایّام اعیاد دینی و جشن های مذهبی و در شب ها و روزهایی که به نحوی و به نوعی "میمنت" و "فرخندگی" دارد انتخاب می شد تا از برکات آن اوقات ، برخوردار شوند و شادی آنان مضاعف و دو گانه باشد . شب پیش از شب مراسم عقد ، مراسمی به نام "بارکشان" صورت می گرفت . بارکشان عبارت بود از بردن ، کشیدن و حمل لوازم و کالاهایی که در شب عقد و پس از آن مورد نیاز بود . این محموله که مقدار و نوع و تشریفات حمل آن بستگی به شأن و امکانات دو خانواده داشت از خانه ی پسر(که دیگر نام داماد برای او به کار می رفت) به خانه دختر(عروس) برده می شد ، بدین ترتیب که پیشاپیش و جلودار کسانی که بارها را حمل می کردند یک جوان برومند با ظاهری آراسته دو کوزه دسته دار(سبو) پر از آب شیرین به نشانه "روشنی" و "طراوت" حمل می نمود و در طول راه نباید این کوزه ها به زمین گذاشته می شد ، پس از او سه پسر بچه یا نوجوان به ترتیب یک جلد کلام الله مجید ، یک گلدان گُل یا یک دسته گل و یک ظرف یا گلابپاش پر از گلاب ، حمل می کردند و بعد از آنان آینه بخت عروس و شمعدان هایی را که به آن تعلق داشت حمل می نمودند . پشت سر و به دنبال این چند نفر چند یا چندین مرد نسبتاً جوان نیرومند ، هدایا ، کالاها و اشیاء دیگر را در سینی هایی که به آنها "مَجمَعه" می گفتند بر روی سر می کشیدند . روی این مجمعه ها سفره مانند هایی زینتی یا قلمکار می انداختند که درون آنها دیده نشود . این سفره ها را "مَجمَعه پوش" می نامیدند . آنچه در این مجمعه ها حمل می شد معمولأ عبارت بود از : چند دست لباس(ویژه عروس) ، چند جفت کفش برای عروس ، زنان و دختران خانواده عروس (مانند مادر ، خواهر ، خاله ، عمه و ... ) ، مقدار قابل ملاحظه ای شیرینی های گوناگون ، قند ، چای ، برنج ، روغن ، زعفران ، صابون ، حنا و ... . حاملان این مجمعه ها در یک صف مرتب و پشت سر یکدیگر در پرتو نور چراغ های بادی و توری حرکت می کردند ، در انتهای صف یک یا چند گوسفند و یک یا چند جوال آرد گندم هم می بردند . طلا ها ، جواهرات و زر و زیورآلات تقدیمی داماد را یک یا دو بانوی محترم و مُعتمد از نزدیکان داماد ، بهمراه این کاروان می بردند و چند تن از مردان خانواده داماد با کاروان حرکت و از بارها مراقبت می نمودند و نظم و آرایش صف کاروان را زیر نظر داشتند . هنگامی که این کاروان با سلام و صلوات به خانه عروس می رسید ، چند تن از بستگان یا کسان عروس با منقل های پر از آتش و ذغال که برای دفع چشم زخم روی آنها "اِسپند" و "کُندر" می ریختند و دود می کردند هلهله کنان و با شادی و سلام و صلوات از کاروان استقبال می کردند . بارکش ها را به درون خانه عروس راهنمایی می نمودند . بارکش ها بار ها را در مکان هایی که برای آنها در نظر گرفته شده بود بر زمین می گذاشتند و کَسان عروس از آنها با شربت و شیرینی پذیرایی می کردند و فراخور توانایی خانواده عروس به هر کدام هدیه و انعامی می دانند که بیشتر عبارت بود از مقداری شیرینی و مبلغی پول که در یک دستمال نو(معمولا ابریشمی) پیچیده و بسته شده بود . عقد کردن را در بیرجند "عقد بستن" و عمل بستن عقد را "آق بَندان" یا عقد بندان می نامیدند و می نامند . روزی که شب آن روز قرار بود عقد بسته شود ، مَشاطِّه به خانه عروس می رفت و او را آرایش می کرد ، آرایشی بسیار سبک و دخترانه . داماد هم استحمامی می نمود و سر و صورتش را به شیوه معمول آن زمان می آراست و کفش و لباسی را که عروس برای وی فرستاده بود به پا می کرد و می پوشید و برای اجاری مراسم عقد آماده می شد . زنان نزدیک دو خانواده و مهمانانشان در خانه پدر عروس گرد هم می آمدند ، سفره عقد در خانه عروس انداخته می شد ، آنچه روی این سفره می چیدند عبارت بود از : آینه بخت عروس و دو شمعدان مخصوص آنکه در دو طرف آن می گذاشتند ، دو لاله که هنگام خواندن صیغه عقد آنها را روشن می کردند و در دو سوی شمعدان ها می نهادند . یک جلد کلام الله مجید که در جلوی آینه گذاشته می شد ، یک جانماز(سجاده) که معمولاً ترمه و یا از پارچه ی فاخر و گرانبها تهیه شده بود ، یک پیاله یا ظرف عسل ، یک کاسه نبات ، یک ظرف نقل و نبات به هم آمیخته ، یک ظرف شیر ، یک قاب شیرینی ، یک نان سنگک ، یک گلاب پاش پر از گلاب ، یک کاسه یا ظرف بلوری پر آب شیرین که روی آن برگ سبزی می انداختند ، یک ظرف که چند تخم مرغ آب پز در آن می گذاشتند که تخم مرغ ها را به رنگ های گوناگون رنگ می کردند ، تعدادی قالب صابون که در ظرفی قرار داشت . یک بشقاب یا کاسه ی پر از حنا ، دو کله قند بزرگ و سالم و درست و اگر فصل گل بود چند شاخه گل . مهمانان مرد در خانه پدر داماد جمع می شدند و علاوه بر آنان دو نفر روحانی به نام عاقد برای بستن عقد و خواندن صیغه عقد به عنوان طرف های ایجاب و قبول نیز دعوت می شدند و در مجلس حضور می یافتند . یکی از آن دو نفر از پسر می خواست که وی را به وکالت خود انتخاب کند تا دختر مورد نظر را با مهریه و شرایطی که پیشتر مورد توافق قرار گرفته بود برایش عقد نماید و دیگری به خانه پدر دختر می رفت . دختر که دیگر عروس نامیده می شد آراسته در اتاقی که سفره عقد را انداخته بودند رو به قبله بر روی یک زین اسب که پارچه ای زینتی رویش کشیده شده بود یا روی یک بالش زینتی آراسته می نشست و قرآنی باز(سوره مبارکه یس) روی دامنش می نهادند و انتظار رسیدن عاقد را می کشید . در اتاق عقد عده ای از زنان و  دختران دو خانواده و مهمان های آنها حضور می یافتند و همه منتظر رسیدن عاقد بودند . عاقد که می رسید پشت در این اتاق می نشست و چند بار(معمولاً سه بار و گاهی تا هفت بار) شرایط عقد و اقلام و ارقام مهریه را بازگو می نمود و هر بار رضایت و بله ی عروس را جویا و خواستار می شد و اجازه می خواست که او را به عقد پسر مورد نظر که نامش را بر زبان می آورد ، درآورد . در مدتی که عاقد به بازگو کردن آن مطالب مشغول و عروس در کنار سفره عقد به گونه ای که قبلاً یاد شد نشسته بود ، چند زن از حاضران که گاهی جای خود را به دیگران می دادند پارچه سفید نازکی بالای سر عروس می گرفتند . در گرفتن و نگهداشتن این پارچه دختران جوان هم شرکت می کردند و چند بانوی سفید بخت به اجرای یک رسم ویژه می پرداختند . بدینسان که هر چند لحظه یکی از آنان دو کله قند را با دو دست روی آن پارچه و بالای سر عروس به هم می سائید و یک زن با سوزنی که نخی هفت رنگ(یا هفت رنگ نخ) در آن کشیده شده بود آن پارچه را کوک می زد و دهان مادر شوهر را می دوخت . عروس در پاسخ عاقد در دفعات اول سکوت می کرد و در نوبت سوم یا بعد از آن خیلی آهسته "بله می گفت" ولی عاقد به این بله راضی نمی شد و از عروس می خواست بلندتر بله بگوید تا او به گوش خودش بشنود . سرانجام عروس خانم با صدای بلندتر بله می گفت و رضایت خود را بدینوسیله صراحتاً و به وضوح اعلام می کرد در این هنگام حاضران همه کف می زدند و می گفتند : "عروس بله کرد" . عاقد پس از شنیدن بله ی عروس و گرفتن موافقت او به خانه داماد بر می گشت و به داماد تکلیف می کرد که روی به قبله بنشیند و دو عاقد به وکالت از داماد و عروس به عنوان دو طرف ایجاب و قبول صیغه عقد را می خواندند و آن را به اصطلاح جاری می نمودند. پس از آن داماد بر می خاست ، نخست دست پدر خود و بعد دست پدر عروس را می بوسید و آن دو نیز روی او را می بوسیدند و به وی تبریک می گفتند . پس از آن مهمانان و حاضران به داماد مبارکباد می گفتند و با او روبوسی می نمودند . در این هنگام نخست با شربت و سپس با شیرینی و نقل و نبات از مهمانان پذیرایی به عمل می آمد و پس از آن مجلس مردانه پایان می یافت . پس از آن که مهمانان مرد از خانه پدر داماد می رفتند دو نفر از بستگان داماد او را به خانه عروس می بردند . در مدخل خانه ، داماد توسط مادر و خواهران عروس استقبال می شد و مادر داماد یا یکی از زنان سالمند و محترم مجلس بازوی او را می گرفت و وی را پهلوی عروس می نشاند و مقداری نقل و سکه بر سر عروس و داماد می ریختند که بیشتر دختران جوان آنها را به تَبَرّکی و به نیّت بخت گشایی بر می داشتند و همه کف می زدند و شادباش یا "شبوش" می گفتند . آنگاه داماد و عروس هدایایی به هم می دادند و بستگان و نزدیکان عروس و داماد و برخی از مهمانان هر یک به فراخور توانایی و درجه قرابت خود نیز هدایایی که بیشتر زیور آلات و طلا بود به آنان اهدا می کردند . پس از آن حاضران به اجرای برنامه های شاد می پرداختند و با آهنگ دایره یا "دَیِرِه" می رقصیدند . در این مدت عروس و داماد را در اتاق عقد تنها می گذاشتند و آن دو پس از تعارفات معمول مقداری از عسل و نان و پنیر و سبزی و گاهی از تخم مرغ های آب پز روی سفره عقد به شیرین کامی و تبرکی و میمنت به هم تعارف می کردند و پس از آن داماد به خانه خود باز می گشت .

اما در خانه عروس ، پس از آنکه عاقد رضایت عروس و بله ی او را می گرفت و بر می گشت ، زنان به هلهله و شادی کردن و اجرای برنامه های شاد می پرداختند و خاک قندی را که روی پارچه سر عروس ریخته شده بود جمع می کردند تا از آن برای عروس و داماد شیرینی درست کنند ، آنگاه آن پارچه را روی سر یکی از دختران دَمِ بخت می تکاندند تا بختش باز شود .

·         نامزدی :

شب بعد از شب مراسم عقد به شب سلام یا "شُو سلام" معروف بود . در این شب داماد همراه نزدیکان خود برای دیدار عروس به خانه او می رفت و روی یک تخت که از پیش آماده کرده بودند می نشست . تخت عبارت بود از یک مُخَدِه (پشتی) که آن را پای دیوار اتاقی روی زمین می گذاشتند و یک مُخَدّه دیگر در پشت آن می نهادند و به دیوار تکیه می دادند و دو بالشت دراز لوله ای در دو طرف مُخَدِّه روی زمین قرار می دادند و در حقیقت یک چهار بالش برای عروس و داماد درست می کردند . این تخت را از پیش آماده می کردند و روی آن پارچه زینتی می کشیدند و عروس را روی آن می نشاندند و داماد که وارد می شد در کنار عروس روی همان تخت می نشست . در برخی از خانه های اعیان و توانگران بجای این نوع تخت از یک کاناپه ی مبلی استفاده می کردند . عروس وقتی که روی تخت می نشست یک پارچه توری نازک فاخر روی سر و صورتش می انداختند . وقتی که داماد پهلوی عروس می نشست آن پارچه را از روی عروس بالا میزد تا چهره اش آشکار شود آنگاه هدیه ای به نام رو تختی یا "رونمایی" به او می داد . در این هنگام پسر بچه خردسالی را روی زانوان یا در دامان عروس می گذاشتند ، بدان امید که نخستین فرزندش پسر باشد . سبب نام گذاری این شب به شب سلام این بوده که در این شب برای نخستین بار عروس به داماد سلام می کرد و این آغاز گفتگوی آن دو بود . بعد از شب سلام خانواده عروس با خواربار و هدایایی که داماد در شب بارکشان به خانه ی آنان فرستاده بود شام مُفَصلی تدارک می دیدند و افراد دو خانواده عروس و داماد و دوستان و نزدیکشان را به شام دعوت می نمودند . افزون بر این سور و مهمانی چند روز پس از عقد خانواده عروس برای پاسخ دادن به بارکشان و هدایای داماد ، هدایایی برای خود داماد و برخی از بستگان نزدیکش به خانه پدر داماد می فرستاند . این هدایا بیشتر لباس بود و به آن دست جامه یا "دوس جامه" می گفتند . خویشان و نزدیکان عروس و داماد هم فراخور توانایی خود ، هدایایی برای عروس به خانه او می فرستادند که اغلب لباس ، پارچه و یا از لوازم زندگی بود . قند بیشترین هدیه ای بود که برای عروس فرستاده می شد به امید آنکه زندگی او شیرین باشد . پس از چند روز خانواده داماد در پاسخ مهمانی خانواده ی عروس یک مهمانی می دادند و بعد از آن بستگان نزدیک عروس و داماد نیز گاهی مهمانی هایی می دادند و با آخرین مهمانی ، مراسم و تشریفات عقد پایان می یافت و از آن پس دو خانواده به فکر اجرای مراسم عروسی می افتادند . در فاصله عقد و عروسی داماد گاهی به خانه عروس می رفت و با اودیدار و گفتگویی می کرد و گاه گاه هدایایی نیز به خانه عروس یا برای خود عروس می فرستاد و به اصطلاح خدمت می کرد .

·         حَنابندان و حمام روان :

چندی که از عقد بندان می گذشت خانواده های داماد و عروس برای تهیه مقدمات و اجرای مراسم عروسی دست به کار می شدند . پدر و خانواده داماد به فکر تهیه خانه و تجهیز آن برای پسر و خانواده عروس به فکر فراهم آوردن جهاز او بودند و آنچه را لازم می دانستند و یا در توان داشتند آماده می نمودند . پس از توافق در مورد چگونگی اجرای مراسم عروسی ابتدا ساعت می دیدند و معمولاً همزمان با یکی از اعیاد دینی و جشن های مذهبی وقتی را که سَعد و مبارک بود تعیین می نمودند . روز قبل از عروسی یک حمام را قرق می کردند و عروس رابا تشریفاتی خاص گاه با سازنده و نوازنده که "دُهُلی" نامیده می شدند به حمام می بردند و عده ای از زنان و دختران دو خانواده را هم دعوت می کردند که با عروس به حمام می رفتند و در مراسم حنا بندان و استحمام و برنامه های مربوط به این آئین شرکت می کردند . بردن و رفتن عروس را به حمام "حمام روان" می خواندند . گاهی مراسم حنا بندان را شب قبل از حمام روان در خانه ی عروس انجام می دادند که مجال بیشتری باشد حنا مدت بیشتری روی دست و پا بماند و بهتر رنگ بیاندازد . در مدتی که عروس داخل حمام بود دُهُلی ها در جلوی درب حمام به زدن و نواختن و آواز خوانی می پرداختند و شوری به نشانه ی شادی بر پا می نمودند . هنگامی که کار استحمام عروس پایان می یافت او را با "شَرَنگ" که در گویش بیرجندی به جلال و شکوه همراه با شادی و هیاهوست ، به خانه اش می بردند .

تالار در مشهد 

·         عروسی :

روز عروسی در خانه مَشاطِّه عروس را آرایش می کرد و لباس ویژه ای را که برای این مراسم تهیه شده بود به او می پوشانید و او را از هر حیث برای اجرای برنامه های عروسی آراسته و آماده می نمود . در این روز داماد هم به حمام می رفت و شستشویی می کرد و سر و صورتش را اصلاح و آرایش می نمود و لباس دامادی خود را می پوشید و برای اجرای مراسم آماده می شد . مراسم مردانه ی جشن عروسی در خانه ی داماد برگزار می شد که همراه با ساز و دُهُل و خواندن آواز(سرصوت) بود و گاهی در آن شب بازی یا "شُو بازی" درمی آوردند . شب عروسی یعنی شبی که عروس را از خانه پدری وی به خانه همسرش می بردند به شب عروس کشان یا "شَوِ عروس کِشان" یا شب عروس بُران معروف بود . در این شب مردان و زنان هر دو خانواده و دوستان نزدیک آنان ، برای اجرای مراسم به خانه داماد دعوت می شدند و پس از صرف شام مردان به اتفاق داماد راهی خانه پدر عروس می گشتند ، وقتی که به آنجا می رسیدند مورد استقبال قرار می گرفتند و با شربت از آنان پذیرایی می شد . آنگاه بزرگترین یا محترم ترین مرد از پدر عروس اجازه می گرفت که دختر او را به خانه همسرش ببرد و او معمولاً در پاسخ می گفت : صاحب اختیار هستید و با این جمله موافقت و اجازه خود را اعلام می کرد . پس از آن عروس با پدر و مادر خود خداحافظی می نمود و زیاد اتفاق می افتاد که عروس در موقع خداحافظی گریه می کرد . پس از خداحافظی ، عروس همراه چند مرد و زن از بستگانش آماده حرکت می شد و جمعیت به راه می افتاد . پیشاپیش آنان یک یا دو چراغ توری حمل می کردند . نخست مردان و پس از آنان زنان حرکت می کردند . داماد در میان صف اول مردان و عروس در میان صف مقدم زنان قرار می گرفت . پیشاپیش صف مردان یک مرد روحانی با صدایی رسا و گیرا سوره مبارکه "الرَحمن" را بلند قرائت می کرد و دو جوان آراسته که هر یک لاله ای روشن در دست داشتند در دو طرف داماد حرکت می کردند و جمعیت آرام آرام و با متانت و آهستگی خاصی به سوی خانه داماد پیش می رفت و در حالی که کوچه را با چراغ توری و فانوس های دستی روشن می نمودند عروس را با سلام و صلوات به خانه داماد می رساندند . در طول راه ، عروس چند بار و در چند نقطه توقف می کرد و از حرکت باز می ایستاد و هر بار داماد یا پدر و یا مادر وی نویدی و وعده ای به عنوان "پیشکشی" به او می دادند مانند بردن وی برای زیارت به کربلا یا مشهد و یا سایر اماکن مقدسه و یا دادن پول ، طلا، لباس ، گوسفند ، شتر و آنانکه توانگر تر بودن ملک(آب و زمین) ، خانه ، دُکّان و ... . عروس پس از شنیدن این نوید ها به راه می افتاد تا به خانه داماد می رسیدند . در جلوی در ورودی خانه داماد گوسفندی پیش پای آنان ذبح می کردند( بعد با گوشت این گوسفند ولیمه ای می دادند) . ابتدا عروس و داماد و پس از آن دو همراهان آنان وارد خانه داماد می شدند و با شربت و شیرینی از آنان پذیرایی می شد و پس از مدت کوتاهی بسیاری از مشایعان می رفتند . آنگاه عروس و داماد به حجله هدایت می شدند و مَشاطه که باید خبر دوشیزه بودن عروس را اعلام می نمود این خبر را با شعف و شادی به چند تن از زنان بزرگ که در نزدیکی حجله بودند اطلاع می داد و از مادر عروس مژدگانی شایسته ای دریافت می کرد . از آن پس به داماد شاه داماد یا "شا دُماد" لقب می دادند . شاه داماد صبح روز بعد از عروسی به دیدن و دست بوسی پدر عروس می رفت . جشن عروسی و مراسم پاتختی دو تا سه روز ، عصر هنگام ، برگزار می شد و ادامه می یافت . زنانی که برای شرکت در جشن دعوت می شدند و به آنها دعوتی یا "داوتی" می گفتند در مجلس با لباس های آراسته حاضر می شدند ، زنان و دختران دو خانواده نیز آراسته و بِساخته(واساخته) در جشن شرکت می کردند و به این عده بساختی یا "وساختی" می گفتند . چون در آن سالها همه زنان و دختران چادر به سر می کردند و چادرهایشان اکثر از چِلوار ضخیم و سنگین بود برای حضور در این جشن با خودشان چادر های زینتی نازکی همراه می آوردند و یا چادر هایی که عروس به هیمن منظور تهیه کرده بود استفاده می نمودند و چادر های خود را عوض می کردند و به اصطلاح سرشان را "سَبُک" می نمودند . در مراسم پاتختی و مجالس جشن ، زنان حق حضور داشتند و تنها مردی که در مجلس می توانست حاضر شود داماد بود که او را با عروس بر تخت می نشاندند . در آغاز برنامه ابتدا شربت و پس از آن با چای و شیرینی از مهمانان پذیرایی می کردند . این مراسم تا غروب آفتاب طول می کشید و مهمانان قبل از تاریک شدن هوا مجلس را ترک می کردند . چنانکه یاد شد در مجالس جشن و پاتختی تنها دعوت شدگان حق شرکت و حضور داشتند و زنان و دخترانی که مایل بودند مراسم را تماشا کنند ولی دعوت نداشتند بر بالای بام خانه داماد می رفتند و از آنجا درون حیاط و اجرای جشن را تماشا می کردند ، بدین جهت در ساعات برگزاری جش عروس نه تنها بالای بام خانه داماد بلکه بامهای خانه های مجاور هم شلوغ بود و رفت آمد در آنها ادامه داشت . به این زنان تماشاچی یا تماشاگر در بیرجند "سیلی" گفته می شد . بیشترین هلهله ها با شاباش گفتن همراه بود که مرتباً بر زبان رانده می شد و حاضران مجلس با اظهار آن شادی خود را ابراز می داشتند پس از یک هفته یک حمام زنانه را قُرُق می کردند و زنان و دختران دو خانواده به آن حمام دعوت می شدند و همه با عروس استحمام می نمودند . در داخل حمام از مهمانان با میوه و مانند آن پذیرایی می شد . مراسم استحمام که با شادی و هلهله توأم بود تا نزدیک ظهر ادامه می داشت و مهمانان برای صرف ناهار به خانه عروس و داماد می رفتند و همه مهمان آن دو بودند . با پایان یافتن این مهمانی عروسی پایان می گرفت و هنگام پا گشا فرا می رسید .

·         پا گشا :

عروس نیز پس از چند روز که مراسم پاتختی و استحمام برگزار می شد و شأن دخترانه ی وی کاهش میافت به عنوان "پا گشا" به خانه ی پدر خود و پدر داماد و خویشاوندان می رفت و از آنان بازدید می نمود و مهمانی هایی معمولا با شام ترتیب داده می شد که با شادی و پایکوبی و آواز همراه بود . پس از پایان مراسم عروسی عروس از بانوان بزرگ دو خانواده و دوستان و ... با رعایت شأن آنان به نوبت بازدید می نمود . این آخرین مراسم عروسی بود و پس از آن عروس و داماد مانند یک زن و شوهر عادی به زندگی روز گذر می پرداختند . تازه عروس تا چهل روز پس از عروسی حق نداشت به عروسی یا به تبریک و دیدار عروس دیگری برود . این رسم در مورد زایمان هم معمول بود و زائو نیز حق نداشت تا چهل روز پس از زایمان به دیدن زائویی دیگر برود . 

هدایای روز زن(روز مادر)

هدایای روز زن(روز مادر)
وسایل	عنوان	ردیف
پالتو ، مانتو ، شال ، روسری ، بلوز ، شلوار ، دامن ، پیراهن ، لباس مجلسی ، چادر ، مقنعه ، سری لباس زیر ، جوراب ، حوله ، لباس خواب .	پوشاک	1
کیف سرشانه ای ، کیف پول ، کیف تبلت و لپ تاب ، کیف لوازم آرایشی ، کفش اسپرت و مجلسی ، دمپایی روفرشی .	کیف و کفش	2
دستگاه های ورزشی و تناسب اندام خانگی شامل دوچرخه ثابت ، تردمیل ، دستگاه دراز و نشست ، ویبراتور و ... ، صندلی ماساژ ، سری گرمکن ورزشی ، کفش ورزشی ، گن لاغری ، لوازم شنا .	ورزشی و تناسب اندام	3
عطر و اُدکلن ، محصولات بهداشتی ، سری لوازم آرایش ، سشوار ، اتو مو ، بابلیس ، موکن برقی ، سری کامل آرایش مو ، سری شانه و آینه ، انواع لاک ، دستگاه بافت مو ، رنگ مو ، موچین لیزری ، انواع گیره و گل سر ، سری مانیکور ، بند انداز دستی ، سری حمام .	بهداشتی و آرایشی	4
بلیط سفر به اماکن دیدنی ، سری کامل ظروف سفر ، عینک آفتابی ، صندلی بادی ، چتر ، گل و گلدان و لوازم باغبانی ، دوچرخه ، صندلی استراحت ، کارت اماکن تفریحی .	تفریحی	5
لپ تاب ، تبلت ، تلفن همراه ، دوربین عکاسی ، حافظه ی فلش ، هندزفری معمولی و بلوتوث ، جاروشارژی .	الکترونیکی	6
دستگاه های طبی شامل دستگاه های کنترل قند خون ، فشار خون و  ... . ماساژورهای دستی ، پشتی طبی ، انواع کمربندها و زانو بندهای طبی ، کیسه آبگرم ، ترازوی دیجیتال ، بالشت های بادی مسافرتی ، ماساژور گردن .	پزشکی	7
کتاب های گوناگون با مضامین علمی ، داستانی و ... . کتب نفیس همانند قرآن ، دیوان حافظ و ... ، مجموعه ای از فیلم ها و سریال های مورد علاقه ، مجموعه ای از فایل های صوتی شامل موسیقی های سنتی ، سخنرانی ها مذهبی و ... ، اشتراک نشریه ی مورد علاقه ، نرم افزار های چند رسانه ای ، قرآن گویا ، تندیس و تابلو ، شاسی هایی از عکس های بیاد ماندنی ، مجموعه های کلکسیونی مثل پول ، تمبر ، کبریت و ... ، لوازم نقاشی و خطاطی ، آلات موسیقی ، سیم کارت ، کارت هدیه ، سکه ، کتاب های آشپزی ، میوه آرایی و  ...  .	فرهنگی و هنری	8
عروسک ، گلدان های کوچک گل ، لاله و شمعدان ، شمع های تزئینی ، ظروف کریستالی ، تابلو فرش ، مجسمه ، جعبه های جواهر موزیکال و ساده ، قاب های گل .	دکوری	9
اِستیکر آشپزخانه(برچسب های دکوری آشپزخانه) ، سری چاقوهای سرامیکی ، رنده برقی ، لیوان هم زن ، کیک پز .	آشپزخانه	10
طلا و جواهر ، سری زیورآلات نقره و استیل ، سنجاق سینه ، ساعت .	زیورآلات	11

تالار در مشهد

مراسم ازدواج در نیشابور

مراسم ازدواج در نیشابور

·         خواستگاری :

در نیشابور نیز مانند شهرهای دیگر چون زمان ازدواج پسری فرا رسد مادر وی بهمراه چند تن از زنان فامیل به خواستگاری دختر مورد نظر می روند و از آنجایی که دو خانواده به علت محلی بودن اکثراً یکدیگر را می شناسند با هم صحبت کرده و پس از آن توافق خود را اعلام میدارند .

·         بله بُرون :

نخست آیین قند شکنی است و آن این چنین است که شبی تعدادی از ریش سفیدان و بزرگان نزدیک به داماد به خانه ی عروس رفته و قرار و مدار ازدواج را می گذارند و مسوده قباله (کابین نامه خطی) را تهیه کرده و پس از حرف و بحث و چانه زدن چون کار انجام پذیرفت به نسبت سرمایه ی داماد و استطاعت مالی او دستمال هایی که توسط عروس گلدوزی و بافته شده است با مقداری قند تقدیم بزرگان و ریش سفیدان می کنند و این نشانه ی قبول و اتمام کار است . در همین شب قرار عقد را می گذارند .

·         عـقد کنان :

در این روز مَشاطِّه به خانه ی پدر عروس می رود و عروس را برای مراسم عقد آماده می نماید . عده ای از زنان نزدیک به عروس کار چیدن سفره ی عقد را انجام می دهند . در شهر نیشابور در سفره عقد طَبَقِ عاطِل و باطِل که از ضروریات است و شامل : اِسپند ، گردو ، هِل سفید ، فندق ، کُندُر و ... می باشد اهمیت زیادی دارد و همچنین نان و پنیر که نشانه ی برکت و سرسبزی است و تخم مرغ به مقدار بچه های دلخواه عروس و داماد و همچنین ظرفی عسل و روغن می گذارند . تعدادی گردو را زیر پای عروس می ریزند تا بر فامیل داماد مسلط باشد و عاطِل و باطِل هم نگاه داشته می شود تا اگر روزی بخت عروس بسته شد اِسپند و کُندُر را بسوزانند تا بختش باز گردد . البته آینه ، شمعدان و قرآن هم بر سر سفره عقد موجود می باشد . در زمان خواندن خطبه ی عقد رسم است به بستن داماد یا "قفل کردن" که با خواندن وِرد و بستن چاقو یا گره زدن پارچه داماد را می بندند . عجیب اینکه مادر زن و اقوام عروس معتقدند که تا شب عروسی از داماد کاری ساخته نیست  . این رسم جز خرافه و خود فریبی چیز دیگری نیست گرچه بهرحال رسمی معمول است .

·         نامزدی :

در فاصله ی عقد تا عروسی معمولاً در شب چلّه داماد وظیفه دارد که پیشکش هایی به خانه ی عروس بفرستد و خانواده ی عروس تنها هنگام نوروز به داماد و خویشان نزدیکش عیدی یا دست جامه می دهند . دست جامه در مقابل آنچه که داماد می آورد و شام عروسی است . از دیگر رسوم آیین "باغ کولی" است و آن ، این است که در فاصله ی عقد تا عروسی داماد و اقوام وی وظیفه دارند هنگام شخم زدن زمین در اوایل بهار برای خانواده ی عروس بیگاری کنند . به این معنی که در کندن زمین و باغ و زیر و رو کردن خاک به آنان کمک کنند و اهمیّت داماد از همین جا معلوم می شود لذا هرچه داماد نفرات بیشتری اعزام کند معتبرتر خواهد بود . همچنین بهنگام دِرو داماد شخصاً باید در بیشتر کارهای کشاورزی به پدر عروس یاری دهد و تقریباً در این مدّت داماد مطیع خانواده ی عروس است . آیین نامزدی دُشوارترین قسمت است زیرا که برادران و پدر عروس در این مورد بسیار سخت گیرند . در این مدّت عروس و داماد حق ندارند با هم برقصند و یا محبت نشان داده و خوش و بِش کنند . البته مادر عروس از رابطه ی پسر و دختر خبر دارد و معمولاً با هدیه ای که داماد می آورد زبان مادر زن را می بندد .

·         حَنابندان و بَنداَندازان :

شب قبل از عروسی مراسم حنابندان اجرا می شود لیکن در عروسی های سنتی نیشابور مراسم بند اندازان قبل از عروسی آداب و ترتیب خاصی داشته و در این مراسم معمولاً اولین تار موی عروس بوسیله ی خوشبخت ترین زن حاضر با یک تکّه قند یا نبات کَنده می شود .

·         عروسی :

چون زمان عروسی فرا رسد ، طبق معمول ابتدا مراسم خرید صورت می گیرد و قسمتی از این خرید جهیزیه است که توسط خانواده ی عروس انجام می یابد و قسمتی دیگر بر عهده ی داماد است و مبلغی را که در قباله ذکر شده می پردازد تا برای عروس وسایلی تهیه نمایند . بعد از خرید روز هیزم آوری فرا می رسد . در این روز جمعی از دوستان و کسان داماد راهی کوه و صحرا می شوند و با الاغ به جمع آوری هیزم می پردازند و به شکل کاروان شادی راهی خانه ی داماد می شوند . در روستا زنان ، مردان و کودکان دایره زنان ، دست افشان و پای کوبان آنان را استقبال می کنند . در همین روزها شبی که به شب لحاف یا "سرلحافی" معروف است جماعتی از خویشاوندان دو فامیل با هدایایی که معمولاً که کلّه قند است به خانه ی عروس می روند و در دوختن لحاف و شادی عروس و داماد شرکت میجویند و نیز برای روزی که قرار است نان عروسی پخته شود خویشاوندان و فامیل با هدایایی از همان دست به خانه ی داماد می روند و شادی کنان نان عروسی را می پزند و این روز را اصطلاحاً "روز خمیر" می گویند و اما رسم دیگری هم هست که آن را آیین "خَربَره" می نامند . معمولاً چند روز قبل از عروسی ، داماد بنا به استطاعت مالی و وسعت سرمایه اش یک یا چند بار گندم با برنج ، قند ، چای ، روغن ، صابون ، حنا و یک یا چند گوسفند به خانه ی عروس می فرستد . از آنجا که این هدایا به وسیله ی الاغ حمل می شود به خَربَره شهرت یافته است . دعوت عروسی در روستا توسط حمامی و دلّاک (سلمانی) انجام می گیرد و بوسیله ی نامه از طرف داماد افرادی دعوت می شوند و مهمان دعوت شده هم به قاصد بعنوان سپاس و تشکر مزدی می دهد لیکن در برخی جاها داماد برای مدعوین خارجی به نسبت اهمیت آنان هدایایی که معمولاً شامل مرغ ، گوسفند و قند است توسط پیک نامه می فرستد .

روز عروسی صبحگاهان داماد با چند تن از دوستان نزدیکش به حمام میرود . پس از چند ساعت استحمام نزدیک ظهر خبر می دهند که شاه داماد از حمام می آید . اوج هیجان عروسی از اینجا آغاز می شود که همه ی اهالی روستا با دُهُلی و سُرنا رقص کنان به طرف حمام می روند و جمعیت بسیار زیادی در داخل و خارج حمام از زن ومرد اجتماع می کنند . داماد از گرم خانه ی حمام که بیرون می آید لقب سلطان می گیرد و با وقار و متانت ویژه ای ورودی حمام بر صفحه ای می نشیند و چشمانش را سُرمه می کشند و معمولاً یکی از کسانی که در روستا از احترام فوق العاده ای برخوردار است بعنوان وزیر دست راست سلطان انتخاب می شود . با ترتیب و تشریفات خاصی وزیر دست راست و نیز وزیر دست چپ او دهان وی را شیرین کرده و لباس نو بر تنش می نمایند و در حین این امر اگر اشتباهی از سمت وزراء صورت گیرد به پرداخت جریمه محکوم می شوند . آن گاه به مادر ، خواهر و کسان دیگر داماد اجازه ی ورود داده می شود . نزدیکان داماد ، مادر و خواهرش با سینی های اسپند و شیرینی وارد می شوند و بر سر سلطان که از این لحظه به راستی رفتار شاهانه دارد شیرینی می ریزند . مردم بهترین لباس خود را پوشیده و هر چه فامیل داماد بیشتر و ثروتمند تر باشند ، مراسم با شکوه تر است . وقتی داماد از حمام خارج می شود بیست و یک تیر به افتخارش شلیک می کنند و رقص و چوب بازی و دستمال بازی شروع می شود . با چاووشی و سلام و صلوات و ساز و آواز و رقص ، سلطان را تا میدان گاهی که در فضایی باز تعبیه کرده اند می برند . وی را به تخت می نشانند و شروع به رقص می کنند . آن گاه پدر عروس فوراً و خود سرانه به جلو آمده و صورت سلطان را می بوسد و از معرکه به در می رود و سپس وزیر دست راست چند نفر فراش اتخاب کرده و پدر داماد را نیز فرا می خواند . با صدای بلند رو به او کرده و می گوید : شنیده ام تو خَراج هفت مملکت را گرفته و احتکار کرده و در مال سلطان دَخل و تَصَرّف کرده ای . پدر داماد از درِ پوزش درآمده و میگوید : قربان ما هر چه داریم از دولت سلطان است و در اختیار اوست . وزیر می گوید : چون تو پدر سلطان هستی و گذشت سلطان زیاد است بخشیده می شوی به شرط آنکه خَراج باز گذاری . اکنون صورت سلطان را ببوس . پدر داماد جلو آمده ، سلطان با وقار و متانت از جا بلند می شود و دست پدر را می بوسد و پدر نیز در حالی که قطرات اشک شادی را پنهان می سازد صورت فرزند را می بوسد . پس از وی برادران ، عموها و دیگر نزدیکان سلطان(با توجه به سن) یکایک احضار می شوند و دست و صورت سلطان را می بوسند و آنگاه از روی فهرستی که قبلاً تهیه شده است بقیه افراد به شرف حضور نائل آمده و رخصت روبوسی پیدا می کنند . پس از آن از اطراف ، سینی ها و طَبَق های پیشکشی احضار شوندگان به پیشگاه سلطان عرضه می شود که معمولاً در همه ی این پیشکشی ها جوزقند(هلوی پوست کنده که داخل آن مغز گردو است و به صورت گردنبند به نخ کشیده شده می باشد) و شیرینی و میوه ، پول و کلّه قند قرار دارد و برخی نیز گوسفندی پروار می آورند . وزیر دست راست نام آورندگان پیشکشی ها را اعلام می کند . پول ها توسط وزراء صورت برداری می شود و میوه و شیرینی ها را روی هم انبار می کنند و نسبت به اهمیت داماد ممکن است تا بیست رأس گوسفند هم جمع شود . زمانی که همه ی هدایا جمع شد شام عروسی توسط وزراء نرخ گذاری می شود . البته کسانی که هدیه تقدیم می کنند از پرداخت قیمت شام عروسی معافند ، لیکن  از آنجا که این غذا را سور شادی و متبرک می دانند همه ی اهل روستا خود را برای پرداخت نرخ تعیین شده آماده کرده و نام نویسی می کنند و مبلغ را فی المجلس می پردازند . مهمانانی که از شهر ها یا روستاهای دیگر می آیند تحفه هایی را با خود می آورند که در روستا خلعت نامیده می شود و برخی نیز مبلغی پول می دهند . این رسم در برخی از روستاها نام های مختلفی دارد بعنوان مثال برخی آن را ته لواشی می نامند و مراسم پای تخت سلطان در حالی که بار دیگر داماد در همان محل ، لباسی که از خانواده ی عروس با دُهُلی و سُرنا آورده می شود به تن می کند البته نه در برابر جمعیت ، آنگاه برای خوردن ناهار که حلیم یا آبگوشت است به خانه ی سلطان می روند . این ناهار رایگان است اما معمولاً کسی که برای صرف ناهار می رود ، شام عروسی را هم از دست نمی دهد . بعد از ناهار مجدد رقص کنان و دست افشان از خانه بیرون می آیند . داماد از سمتی و عروس را از سمتی دیگر در حالی که سراپایش پوشیده است و مقنعه ای بر ماهتاب رُخ دارد می آورند و هنگامه ای از سُرنا و طَبل برپا می کنند و جهاز را نیز به دنبال عروس می آورند . هرجا این دو دسته تلاقی کنند داماد با وقار چند قدمی را به سوی عروس پیش رفته و عروس نیز چند گام پیش می آید . آن گاه داماد انار یا سیب سرخی را به سوی او پرتاب می کند و چند سیب یا انار نیز در معیت عروس به طرف جمعیت می اندازد . آنگاه او را بلند کرده و چرخی می زند و مقداری پول روی سرش می ریزد . عروس دستمالی در دست راست دارد که یک طرف آن را داماد می گیرد . دسته جمعی بسوی خانه ی داماد حرکت می کنند . از درب خانه فقط زنان داخل شده و مردان بازمیگردند . معمولاً عروسی سه شب است که با تشریفات آن حتی تا یک هفته بطول می کشد و در این مدت سه روز و سه شب رقص و سرور برپاست و سلطان که طیلسان واری بر دوش و دستاری بر دست دارد ، خصوصاً در این سه شب اُبُهَت و کَر و فَرّی داشته و جلال و شکوه خاصی دارد . شب ها بر تخت جلوس می کند و در فضای باز روبروی درب نمایش هایی ترتیب می دهند و رقص محلی اجرا می کنند . لازم بذکر است در اینگونه مراسم سلطان سخنی بر زبان جاری نمی کند . هنگامی که عروسی را به پیشواز داماد می برند ، خانواده ی داماد چیزی را از خانه ی عروس به صورت پنهانی برداشته و به منزل داماد می برند که این کار به دزدیدن عقل عروس معروف است . هنگامی که عروس می خواهد وارد خانه ی داماد شود در ورودی درب یک کاسه ی آب قرار می دهند و اعتقاد دارند که اگر هر کدام ، عروس یا داماد کاسه ی آب را واژگون کند زبانش بر طرف دیگر مسلط خواهد بود . اما عروس از وارد شدن به خانه ی داماد امتناع کرده و در این زمان فامیل داماد هر کدام هدیه ای که درخت گردو را هم شامل می شود(درختان گردو هر کدام سند جداگانه ای داشته و به تنهایی خرید و فروش می شوند) و یا مواردی مثل گوسفند ، مبلغی پول و یا قالیچه تقدیم عروس کرده تا او را برای رفتن به خانه ی داماد راضی کنند . در سومین شب عروسی نیز عروس به خانه ی پدرش به مهمانی می رود و به قولی پا گُشا می شود .

·         پا تختی :

در فردای عروسی نیز نزدیکان عروس و داماد با هدایایی به خانه ی عروس و داماد می روند که این مراسم پاتخت نامیده می شود .

منبع:تالار در مشهد